tja....

Gister was onze Jan jarig. Zeggen en schrijven zijn er 6 mensen geweest. Oma Paard, de tante en oom en het neefje van papa's kant, oma Trein en Joke. Jan kreeg 0 kaartjes en 1 telefoontje (van Rachel)
Het is gewoon te triest voor woorden.
Nu was het met Teuntje nog erger: 2 mensen op visite (oma Trein en Joke), geen telefoontje en een paar kaartjes van de zwangerschapsclub van 6 jaar daarvoor, maar goed, die had nog een kinderfeesie.
Nu moet ik zeggen dat het waarschijnlijk aan mij ligt: ik verwacht gewoon van mensen dat ze het weten, en dan reageren. Dat blijkt dus niet "gewoon" te zijn. Je moet mensen uitnodigen...bah.
Tot een jaar of 10 geleden gaf ik feestjes waar mensen (waarschijnlijk) nu nog over praten. Ik nodigde iedereen uit, die in mijn adressenboekje stond en het was altijd druk en gezellig en vooral maf. Dan komt er een andere periode, een nieuwe relatie en kinderen. Blijken de mensen uit het adressenboek ineens niet meer thuis, als je geen feestjes geeft! En helemaal niet als je je ei kwijt wilt. Goeie vrienden......dus ik laat ook maar niets meer van me horen.
Geen feestjes met Nederwiet, sangria (plus), bbq's om 3 uur 's nachts in een woonwijkie en waterpistooltjegevechten om 4 uur 's nachts (met sangria erin natuurlijk) en iedereen blijft weg.
Wat zal ik doen? Iedereen weer aanschrijven / bellen of ze zin hebben in een kinderfeesie, 13 oktober? Neuhhh, ik denk dat ik ze maar laat barsten, mijn tijd komt wel weer!
Het verleden is niet te herhalen en de toekomst niet te plannen, maar mijn hoofd is boven de wolken, als altijd.

Zo dat moest ik ff kwijt, de mensen aan wie dit gericht zou kunnen zijn, zullen het niet lezen, maar ik ben er mooi vanaf!