Efteling

Vorig jaar werd ik ineens gebeld door een of ander buro. Ze probeerde telefonisch in opdracht van de Nederlandse Stichting voor het Gehandicapte Kind vijwilligers te vinden. Ik was uitverkoren om de collectebussen te verspreiden en vervolgens op te halen en het geld te tellen enzo. Erg vreemd, ze kenden me niet. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar heb toch "ja" gezegd. Wel onder de voorwaarden dat een van de (voor mij onbekende) collectanten mee zou helpen tellen. Ik vond zelf dat ik me wel weer eens mocht inzetten voor het goede doel, daar ik 2 jaar geleden gestopt ben met de werkzaamheden die ik ruim 10 jaar voor het Rode Kruis deed. Op de een of andere manier vind ik dat we als mens gewoon verplicht zijn met de problemen van onze medemens te helpen verlichten. Klinkt misschien "soft", maar ik heb soms het idee dat mensen allen nog maar met zichzelf bezig zijn, maken zich druk om een pukkel of een wrat en kijken niet wat er bij andere speelt. Je hoeft niet altijd met geld te gaan strooien, gewoon iets van jezelf geven kan al heel nuttig zijn. Collecteren vind ik vreselijk, het klusje van de bussen uitdelen en ophalen / tellen vond ik dus wel wat.
Een paar maanden geleden kreeg ik een mail, ik kon me opgeven voor een geheel verzorgde dag in de Efteling, voorwaarde was wel dat ik een gehandicapt kind had of een van mijn collectanten een gehandicapt kind had. Voor zover ik wist had ik dat niet. Een paar weken later een telefoontje. Ik had nog niet gereageerd op de uitnodiging....nee, idd, ik voldeed niet aan de voorwaarden. Of ik dan niet iemand kende met een gehandicapt kind, tja dat wel....mocht ook, dus toch opgegeven. Thérèse woont hier in de straat, ze is zo een beetje de engel van de straat. Dag en nacht kan ik bij haar aankloppen, vooral als het om de kinderen gaat. Ze heeft vaak op mijn kinderen gepast, als ik weer naar school moest oid. Zelf werd ze 7 jaar geleden moeder van Jessie, een meisje dat geboren werd met een open ruggetje. Jessie is al heel wat keren geopereerd en de laatste tijd gaat het minder goed met haar. Dokters hadden al jaren geroepen dat het zo goed ging met haar, maar vorige maand kreeg ze ineens hele andere berichten. Jessie zal in de toekomst bijvoorbeeld niet meer kunnen lopen en haar rolstoel dan altijd nodig hebben. Het is een nare tijd voor de familie. Het berichtje van de NSGK kwam als afleiding erg gelegen, en zo vertrokken we woensdag met ons grut naar de Efteling (m.u.v. mijn kleine Jan, ze was ziek). Er was een grote tent opgezet op het speelveld waar we geheel verzorgd werden. Overal liepen vrijwilligers van de Stichting om te helpen waar nodig en, ook erg belangrijk voor Thérèse: overal liepen mensen die op de een of andere manier in het zelfde schuitje zaten. Grote sponsor vand e dag was "het bedrijfsleven". AL met al was het een prachtige dag, veel lol gehad, ondanks dat Thérèse en ik geen helden zijn in al die enge dingen daar. Maar ach, Thérèse is al een held!