zullen we het nog eens over gooien hebben

Een discussie die regelmatig terug te vinden is op de RH-site: biergooien.
Een lange meneer kreeg een ijsblokje van een fan, en ramt. De Volkskrant doet een onderzoek en komt vervolgens met een stuk erover. Gooien is "uit", is de strekking zoals ik het lees. Dat escalatie in handen van de artiesten ligt, tja....k denk dat het een samenspel is van de artiesten en het niet gooiende publiek. Stel je merkt dat de betreffende artiest baalt van het ge-etter, concert wordt minder, publiek baalt ook...stel dat zo een pest ventje dan naast je staat, dan werp je een kwaaie blik, stel dan in dat er 10 mensen rond dat pestventje staan: 10 kwaaie blikken....zo een ventje staat dan niet meer op zijn gemak.....Lijkt me dat je als (goed) artiest dit soort dingen ook ziet (of voelt) gebeuren. Soms zal het niet eens nodig zijn om te reageren, dan doet het publiek het al, soms moet je als artiest even laten merken wat je ervan vindt (of in je bh gaan staan), toch?
Gooien is dom, vechten ook.

Achtergrond
‘Of het escaleert, hangt af van de artiesten’
Van onze verslaggever Rob Gollin

AMSTERDAM - Rapper Lange Frans stormde de zaal in, nadat hij was geraakt door een ijsblokje. Er is wel eens zwaarder materiaal door de lucht gevlogen. ‘Je bent echt uit het veld geslagen.’

Volgens concertorganisatoren blijft agressie bij optredens beperkt tot incidenten

Een bierbad behoort bij concerten van Achterhoek-rockers Normaal tot de rituelen. Bij boybands regent het knuffels. De Foo Fighters stopten met het spelen van Big Me, omdat voorman Dave Grohl steevast ladingen pepermuntjes over zich heen kreeg, naar voorbeeld van de videoclip waarin hij onder een douche van rolletjes Mentos staat. The Smiths werden vaak onthaald op gladiolen – zanger Morrissey hield zo van bloemen.

Een ijsklontje is toch van een andere categorie dan de aanhankelijkheidsbetuiging, moet Lange Frans eind vorige week hebben geoordeeld. Nadat hij tijdens een optreden in Meppel aan het hoofd werd geraakt door een blokje, stormde de rapper het publiek in en vloog een bezoeker aan.


Volgens concertorganisatoren in Nederland, die verantwoordelijk zijn voor de veiligheid tijdens het evenement, doet zich zelden agressie voor tussen publiek en artiesten. Courtney Love raakte bijna slaags met het publiek in Paradiso, gitarist Mick Jones van The Clash schopte ooit een fan. Van een toename is geen sprake. ‘Het is af en toe een incident. Overal gebeurt wel eens wat’, zegt directeur John Mulder van Mojo Concerts. Willem Venema van The Alternative: ‘Graspollen bij Supergrass, schoenen bij Claw Boys Claw; het is van alle tijden. Het is bijna altijd ludiek bedoeld. Ik geloof namelijk dat wie een kaartje koopt er niet op uit is een concert te verzieken. De artiest zelf wil ook een leuke avond hebben.’

Mulder noemt de reactie van Lange Frans wel ‘onverstandig’. ‘Het hangt bijna per definitie af van de artiest of iets escaleert.’ Hij was onder de indruk van Anouk, die op Pinkpop op tomaten en eieren werd getrakteerd. Ze trok haar besmeurde shirt uit en vervolgde in BH. ‘Toen werd ze van schlemiel ineens de held van het publiek.’ Venema: ‘Je moet niet overreageren. Het is vaak al afdoende als je een raddraaier rechtstreeks aanspreekt.’

Zanger Jack Poels van Rowwen Hèze kan zich wel iets bij de agitatie van Lange Frans voorstellen. Op de texmex en polka uit Noord-Limburg vliegt er tijdens concerten in feesttenten ook van alles door de lucht. ‘Als je onverwacht wordt geraakt, kun je daarvan behoorlijk uit het veld geslagen zijn. Je wilt spelen, niet op je hoede zijn.’

Poels verloor een keer een tand, toen zijn microfoon tegen zijn mond klapte nadat iemand uit de zaal een opgerold nat T-shirt op de bühne gooide. ‘We hebben wel een paar keer overwogen het podium af te stappen, maar altijd bleef er iemand van ons staan, waardoor we toch verder gingen.’ Het gesmijt uit de zaal is de laatste jaren wel afgenomen. Poels: ‘Ik zeg er wel eens wat van. Soms helpt schelden, soms vraag je gewoon of ze willen ophouden. Zoiets moet je aanvoelen.’

‘Dat een ijsblokje al als heftig wordt ervaren, geeft wel aan hoe soft de popscène is geworden.’ Rapper Def P. geeft wel toe dat het de laatste jaren ook wat rustiger is geworden – ‘Nederlandstalige rap is nu wel geaccepteerd’ – maar in de begintijd zag zijn Osdorp Posse volgens hem zwaarder kaliber op zich afkomen. ‘Bierglazen, asbakken. Ik voelde ook een keer een ei zo’n beetje door mijn haar suizen.’

Wat hielp: ‘Teruggooien, bijvoorbeeld’. ‘Er zijn ook wel eens klappen gevallen.’ Def P.: ‘Het beste is iemand die irritant doet negeren. Die wil juist aandacht. Maar als de hele zaal erop gaat reageren, dan moet je wel wat doen.’

Beveiligingsbedrijven die door concertorganisaties worden ingehuurd hebben geen standaard pakket voor het voorkomen van incidenten. Daarvoor verschillen de omvang van de evenementen, de locaties en ook de artiesten zelf te veel. Normaal zal niet malen om een plens bier, Marco Borsato zal minder gecharmeerd zijn. Veel acts, zeker de internationale, kiezen ervoor hun eigen beveiliging mee te nemen.

In veel gevallen staan er tegenwoordig stewards op het podium. ‘Maar die staan vooral te letten op de veiligheid van de bezoekers zelf’, zegt Jacques Does van The Security Company, veel aan het werk tijdens pop- en rockconcerten. World Wide Security (WWS) legt zich meer toe op dance. Stafmedewerker Bob Oerlemans: ‘Dat publiek is continu in beweging. Er zijn meer podia, meer zalen, dan moet je mee met de massa’s.’

Als de beveiliging waarneemt dat iemand iets naar het podium werpt, wordt ‘in de regel’ wel opgetreden. Does van TSC: ‘Maar ons idee is dat het publiek in Nederland weet waar de grens ligt.’

(Bron: http://www.volkskrant.nl/kunst/article263908.ece)