het verliezen van ik....

Heb ik soms, ben ik mezelf even verloren. Deze week is zo een week, en de moeite op zoek te gaan loont niet genoeg, denk ik, vermoed ik, maar dat weet ik niet zeker, ik probeer niet eens te zoeken, de gedachte komt gewoon niet in me op.
Mijn hoofd maalt en maalt en maalt maar door. Ernstig, maar waar. Je zou dit soort acties verwachten als je verliefd bent, of juist niet, in rouw bent of weet ik veel....Maar nee, DikkeNel verliest zichzelf in schoolwerk, ja heus, schoolwerk! Achtendertig jaar en jezelf verliezen in schoolwerk!
Mijn hele ik zit er vol mee: een of andere strafzaak waarbij een man door het raam van de 3-hoog wonende zus van zijn ex schiet. Binnen zit zijn ex en haar zus. Das eigenlijk alles, en door die gek ben ik ik kwijt. k Ken hem niet, ken ook zijn ex niet en al helemaal zijn ex-schoonzus niet, k weet niet eens waar het appartement is, ook zijn reden is mij onduidelijk, zal wel iets met het "ex"-deel te maken hebben, interesseert me niet. En toch houd het me bezig, ik is erdoor vertrokken, alles ligt hier overhoop door die man, boeken, aantekeningen, schema's: mijn hele kamer ligt er vol van, en daar tussen, achter de computer zit een vrouw, draaiend naar de gegevens, typend van gegevens en maar denkend: wat was zijn doel? En dus, is het opzet of is het schuld? Het verschil is klein (bewuste schuld of voorwaardelijk opzet), het verschil in de strafmaatregel groot en de vrouw hier tussen de zooi zoekt gegevens.
Maar ze komt weer terug, nadat de vrouw haar annotatie heeft ingeleverd, zal DikkeNel er weer zijn.
Het is lekker jezelf af en toe helemaal te verliezen, studeren is cool!