bitch

Eigenlijk ben ik onmenselijk ongeduldig. Kind-onvriendelijk ongeduldig is beter gezegd. Tijdens de opvoeding van de kinderen bedenk ik me bij bijna alle acties het woord zelfstandigheid. Ik probeer dit wel zo te doseren dat er ook nog "lekkere verwen momenten" zijn, kind-momenten.
Mijn kinderen gaan over een paar jaar een harde wereld in, een wereld vol twijfels en onzekerheden, een wereld die ze zelf vormen en ook vormen aanneemt die ze niet willen. Ze zullen daar ín moeten staan en stevig ín moeten staan. Ik zie het als moeder als mijn taak dit voor te bereiden, dat is niet altijd makkelijk.
Sinds ik kinderen heb is er iets in mij verschrikkelijk veranderd, ik ben een harde bitch geworden. Totaal onverwacht heb ik van het moederschap een gruwelijke taak gemaakt. Vroeger al wilde ik graag kinderen, ik zou ze verwennen als mijn poppen van ooit, ik zou ze in de watten leggen en doodknuffelen als het beertje dat ik had. Ik zou... Maar nee, we kregen Teuntje. Teuntje bleek een aparte. Alle mensen om me heen dachten en dachten. Dat meisje heeft ADHD of weet ik veel wat ze dachten. Soms dachten ze te menen te weten hoe het opgelost moest worden. En in het begin, onzeker als ik zelf was, dacht ik dat dat dan ook zo moest. Tot die klik omging en ik een "bitch" werd. Teuntje was geen pop en al helemaal geen knuffelbeer, Teuntje was (en is) Teuntje. Ik had me geen beter eerste kindje kunnen wensen, met dit karakter. 5 Maanden oud was ze toen ze naar de bank rolde en zich er tig keer optrok, en daar zat ze dan. Tig keer haalde ik haar eraf. Tot de laatste keer. Ze bleek toch echt erop te willen en bleef stug volhouden. Wat doe je dan? Leren hoe ze er weer af moet komen! En zo gaat het bij alles. Gijs2000 was wel een knuffeltje, avonden zat ik met hem op mijn buik. Toen hij ouder werd bleek de arme man mijn motoriek te hebben en das niet best! Als je hem in de lucht hield werd ie een houten plank. Bang om bewegingen te maken. Gijs2000 heeft de meeste ongelukken gehad, al in de traumaroom van het ziekenhuis gelegen (viel gelukkig uiteindelijk mee) en eens tijdens het puzzelen (!) zijn sleutelbeen gebroken. Tijdens de zwemlessen was er een duidelijk wat-te-doen-als-moeder-leermoment. In het ondiepe water verveelde hij zich, lette niet meer op zijn juf en ging hele andere dingen doen, het leren zwemmen schoot er bij in. Tot hij in het diepe moest. De grond onder zijn voeten was weg en hij ging als de beste. In het diepe gooien dus.
Jannigje is een draak, een derde. Ze komt er niet tussen bij Gijs en Teuntje. Ze is draak gemaakt. Daarbij stoort ze zich, net als Teuntje, aan dingen niet kunnen. Teuntje viel een hoop uit te leggen, Jan niet. Als de meneer door de microfoon in het zwembad zegt dat iedereen op moeten zouten, zegt zij dat ze niets hoort en anders haar oren gewoon even dicht houdt ("moet je ook doen mama"). Eigenlijk lijkt ze veel op Teuntje, maar dan met een grote broer en zus erboven. Ze ziet soms spoken en zal ze blijven zien, wat haar ook gezegd wordt. De pauw die ooit op haar bed zat heeft er nog steeds echt gezeten, ze had toch aan zijn poot getrokken en het dier had gekrijst...nee, gedroomd heeft ze het zeker niet, probeer haar niets te vertellen! Probeer haar ook niets te leren. Ik weet zeker dat ze op haar dertigste een uitvinding doet, het wiel ofzo. Toch is het een lekker ding. Tekenen kan ze als de beste en op school heeft ze het erg naar haar zin en doet ze erg haar best (kleuterschool, vrijheid).
Gisteren was een moment van voor de bitch-mama, Jan leerde fietsen zonder zijwieltjes. Ook al wil ze alles zelf uitvinden, ze komt er wel! Vallen hoort erbij, gewoon stug doorgaan, kusje en hoppa, meisje weer op de fiets zetten. De blijdschap van mijn draakje maakt het bitch-zijn niet alleen dragelijk, het maakt het gewoon leuk!