mijn 2-de leven

Soms is iets heel anders doen / zijn wel erg leuk. Zo ben ik een weekje geleden ingelogd bij secondlife. Je kunt een poppetje kiezen wat je dan bent. Wordt vervolgens op een help-eiland neergekwakt, samen met allemaal mensen die ook van achter hun toetsenbord een andere ik willen zijn. Je poppetje kun je maken zoals je wilt: dik, dun, lang, klein...bijna alles is mogelijk. En zo liep ik daar als een stoot in de andere wereld, genaamd fl**. Op de help eilanden al vrienden gemaakt en hoppa naar de echte secondlife-wereld. Ik zal de details besparen, maar heb hier wel wat af zitten lachen, vooral het vliegen...
Nu wil het zo zijn dat als je van die help-eilanden af gaat, je niet meer terug mag. En daar had ik wel een beetje spijt van, helemaal toen Gerda en Odetta ook een tweede leven begonnen. Ik meldde me dus opnieuw aan, om hen op te wachten op de help-eilanden, dit maal onder de naam DikkeNel. Ondertussen was ik er als Fl** achtergekomen dat escort-girl niets voor mij was, moest ik toch geld verdienen en had ik me bedacht waarzegster te worden. Als DikkeNel zou ik dat gaan doen. DikkeNel werd een grote, brede vrouw met zwarte wijde kleren en zwart haar (de oorringen moet ik nog ergens scoren...). Gerda heb ik nog niet kunnen vinden, Odetta wel gelukkig! Odetta is ook mijn enige vriendje. Ik zie er niet leuk genoeg uit. Heb als DikkeNel bijna geen aanspraak. Eigenlijk wel heel zielig. Er zitten dus allerlei mensen in dat "spel", mensen van over de hele wereld, die hebben een gekozen uiterlijk en beoordelen met wie ze willen chatten op een ander (gekozen) uiterlijk......
Desondanks is het lachen in mijn tweede leven, maar er gaat niets boven mijn eerste leven: Gisteravond was het mooi in Apeldoorn! Met name de Ierse Folk was waanzinnig!
En vanavond, vanavond ga ik weer eens lekker vreemd: We gaan naar de Dijk, niet om de Dijk, maar om de organisatie, leuk Liesbeth, dat we weer VIPS bij jullie mogen zijn! Daarna ben ik weer een tijdje op afwezig, tentamens voorbereiden....

Soms, héél soms.

Als je met een probleem geconfronteerd wordt, denk dan goed na.
Is er een oplossing, dan heeft het geen zin je op te winden.
Is er geen oplossing, dan heeft het ook geen zin om je op te winden.
(Dalai Lama)


en soms, héél soms is het accepteren van een niet-oplossing stomweg niet te accepteren, kom je er met je gedachten en woorden niet uit, niet geschreven, niet gesproken. Op zulke momenten zou je willen kunnen wensen, al zou het maar een klein wensje zijn, ik zou het doen, voor jullie.
Sterkte in deze onzekere week C en R!
"blief 't vertrouwe beware"

Gijs2000

Morgen is het zover: Gijs2000 wordt 6!
De slingers hangen, kado op de tafel.
Morgenmiddag met 8 kindjes naar Ballorig.
Zondag het "grote mensen"-feestje.

woorden schrijven

Schrijven is leuk, leuker dan praten eigenlijk. Beide doe ik het graag, althans bij het laatste doe ik pogingen. Soms nemen woorden het van je hoofd over, met schrijven kan dat ook gebeuren, maar je kunt krassen, gummen of deleten, al is in het laatste geval ook de entertoets een makkelijke optie.
En dat gebeurt mensen nogal gauw, merk ik. Wat een zooitje is dat internet soms. Meningen die maar, hoppa, de wereld in gesodemieterd worden, het liefst zonder enig fundament. Zoek je iets op internet dan wijst de cursor al gauw datgene aan wat je wilt zien en niet wat de andere opties zijn. Soms stoor ik me eraan hoe kortzichtig en egocentrisch mensen lijken te worden. Het zal een ontwikkeling van de tijd zijn, waar ik de oudere generatie ben. MSN. Ik denk dat de communicatie in dergelijke programma's ca. 80% mist. Intonaties en verbale gedragingen worden overgeslagen, alleen woorden hebben het voor het zeggen. En wat zeggen woorden? Woorden maken mij DikkeNel, das maar 20% van ik. Ik schrijf nou eenmaal niet mijn blad voorbij. Mijn mond voorbij praten, of eigenlijk gewoon "foute dingen op foute momenten zeggen", daar heb ik nog wel eens moeite mee. Het kan dicht bij elkaar liggen. Toch blijkt het eerste geval wel makkelijk mogelijk (typ ik zonder begrip): het annoniem reageren op internetsites, logjes e.d. Hoe goed de meningen misschien ook bedoeld zijn, het is maar 20% communicatie, niet eens te vergelijken met een vreemde die spontaan naar je staat te zwaaien en al helemaal niet te vergelijken met de gedachten die je soms van iemands gezicht kunt aflezen of de hand die je schud. Nee, 'k heb geen begrip voor de entertoets, op deze manier misbruikt. Tuurlijk lenen vooral logjes zich voor commentaar, maar een beetje je normen en waarden in de gaten houden zou geen kwaad kunnen. Doe dan alsof je degene kent, begroet en een hand schudt eer je typt.
Benieuwd ben ik nu wel, wanneer mijn log ten prooi valt aan de anoniempjes, geen profielen en naamlozen, de spoken van internet. Kijken mag, anders zou deze site niet openbaar zijn, meningen mogen ook maar een anonieme mening, geen behoefte!
We moeten er mee leven, het digitale tijdperk. En natuurlijk is het een genot: binnen 2 tellen te kunnen opzoeken hoelang gekookte eieren in water in de koelkast goed blijven, laten we dat vooral niet vergeten!
Ik wer alt!

nee, geen kater...

En voor je het weet zijn we tien jaar verder een speelt RH weer eens in de buurt. Om half acht liet Monique de school met de bijbel van montfoort bijna branden, gevloek en gescheld omdat ze mijn huis niet kon vinden. Maar de geur van de koffie trok haar uiteindelijk toch naar ons toe. Marcel kwam even de kaarten halen en ging alvast naar de paardenbak. Nadat Thérèse, Anita en Joke thuis waren losgebroken kon ik dat genot ook op me nemen en daar gingen de desperate housewifes, op naar de knollenbak. Dit keer eens op tijd. Wat me bezielde zal voor mij altijd de vraag blijven. Ik was in de veronderstelling Thérèse te moeten beschermen voor het volk. Ze ging voor het eerst naar een gebeuren als dit toe en ik zag haar niet direct in de meute genieten, een mooi plekje was dus gewenst....Afijn, dat was wel een reden om "op tijd" te zijn, maar k denk dat dat toch niet reden genoeg was, nogmaals wat bezielde me? Om kwart voor negen stonden we achter een paar kisten en hekken, we mochten de knollenbak niet in! Dit is wel heel erg. Koud en als een stel idioten stonden we daar te wachten tot we erlangs mochten, en wachten, en wachten...Hoelaat we er uiteindelijk ingingen zou ik niet weten, maarrrr IK was de eerste die het terrein op mocht! Zo dat heb ik dan ook eens meegemaakt, en weer snapte ik niet wat mensen daar aan vinden. De eerste stap in die bak werd door Monique gezet en het hek had ik weer als eerste te pakken, toen snel naar de bar....en de bar en de bar. RH bleek pas om 12 uur te spelen, stonden we dus, aan dat hek, om je rot te schamen! De plees waren een groot drama, geen water en geen papier (laat hier je fantasie maar niet op los, de werkelijkheid was..eh....geen goed woord in het hoofd hier)
Alles werd vergeven toen de band begon. Het was weer lekkerrrrr. We hebben ontdekt dat Marcel zijn geest vrouwelijke trekjes vertoont en dit ook lichamelijk uit. Zijn immitatie deed Monique bijna haar broek onderplassen. Anita vindt alles leuk, die moet je er toch echt bij hebben op een feestje, "hij is een lollige vent" was haar thema voor de avond. Een collega van Joke dacht dat ze 16 was en de beveiligingsmeneer ("hij is een lollige vent" op de achtergrond) wilde Joke d'r telefoonnummer niet, al deden we nog zo ons best het kwijt te raken. Het rooie kleed was gister speciaal voor Liesbeth, 50 joar was al gespeeld toen ze terug belde. Poels krijgt Shane-trekjes als ie dat nummer zingt, tekst blijkt erg lastig, en dat terwijl die tekst juist zo mooi is!
De nachtwerkzaamheden van mij in persoon de laatste tijd hebben ook nog een staartje gekregen. Gijs zou ons komen halen, maar beantwoordde de telefoon niet, althans pas nadat we al 3 kwartier gelopen hadden...niet leuk, ik vervloekte hem voor minimaal een jaar. Helaas bleek ik de schuldige, k had het geluid van de telefoon boven uitgezet, om af en toe ongestoord "een tukkie" te doen overdag...
Uiteindelijk kwamen we dan toch in ons stadje (!). Frituurpan aan en ouderwets bitterballen eten na het stappen, die gaan we er in houden (ipv vip-en).
Nu dan, beetje chaotisch verslagje, maar het staat er weer, beste lezers.

bitch

Eigenlijk ben ik onmenselijk ongeduldig. Kind-onvriendelijk ongeduldig is beter gezegd. Tijdens de opvoeding van de kinderen bedenk ik me bij bijna alle acties het woord zelfstandigheid. Ik probeer dit wel zo te doseren dat er ook nog "lekkere verwen momenten" zijn, kind-momenten.
Mijn kinderen gaan over een paar jaar een harde wereld in, een wereld vol twijfels en onzekerheden, een wereld die ze zelf vormen en ook vormen aanneemt die ze niet willen. Ze zullen daar ín moeten staan en stevig ín moeten staan. Ik zie het als moeder als mijn taak dit voor te bereiden, dat is niet altijd makkelijk.
Sinds ik kinderen heb is er iets in mij verschrikkelijk veranderd, ik ben een harde bitch geworden. Totaal onverwacht heb ik van het moederschap een gruwelijke taak gemaakt. Vroeger al wilde ik graag kinderen, ik zou ze verwennen als mijn poppen van ooit, ik zou ze in de watten leggen en doodknuffelen als het beertje dat ik had. Ik zou... Maar nee, we kregen Teuntje. Teuntje bleek een aparte. Alle mensen om me heen dachten en dachten. Dat meisje heeft ADHD of weet ik veel wat ze dachten. Soms dachten ze te menen te weten hoe het opgelost moest worden. En in het begin, onzeker als ik zelf was, dacht ik dat dat dan ook zo moest. Tot die klik omging en ik een "bitch" werd. Teuntje was geen pop en al helemaal geen knuffelbeer, Teuntje was (en is) Teuntje. Ik had me geen beter eerste kindje kunnen wensen, met dit karakter. 5 Maanden oud was ze toen ze naar de bank rolde en zich er tig keer optrok, en daar zat ze dan. Tig keer haalde ik haar eraf. Tot de laatste keer. Ze bleek toch echt erop te willen en bleef stug volhouden. Wat doe je dan? Leren hoe ze er weer af moet komen! En zo gaat het bij alles. Gijs2000 was wel een knuffeltje, avonden zat ik met hem op mijn buik. Toen hij ouder werd bleek de arme man mijn motoriek te hebben en das niet best! Als je hem in de lucht hield werd ie een houten plank. Bang om bewegingen te maken. Gijs2000 heeft de meeste ongelukken gehad, al in de traumaroom van het ziekenhuis gelegen (viel gelukkig uiteindelijk mee) en eens tijdens het puzzelen (!) zijn sleutelbeen gebroken. Tijdens de zwemlessen was er een duidelijk wat-te-doen-als-moeder-leermoment. In het ondiepe water verveelde hij zich, lette niet meer op zijn juf en ging hele andere dingen doen, het leren zwemmen schoot er bij in. Tot hij in het diepe moest. De grond onder zijn voeten was weg en hij ging als de beste. In het diepe gooien dus.
Jannigje is een draak, een derde. Ze komt er niet tussen bij Gijs en Teuntje. Ze is draak gemaakt. Daarbij stoort ze zich, net als Teuntje, aan dingen niet kunnen. Teuntje viel een hoop uit te leggen, Jan niet. Als de meneer door de microfoon in het zwembad zegt dat iedereen op moeten zouten, zegt zij dat ze niets hoort en anders haar oren gewoon even dicht houdt ("moet je ook doen mama"). Eigenlijk lijkt ze veel op Teuntje, maar dan met een grote broer en zus erboven. Ze ziet soms spoken en zal ze blijven zien, wat haar ook gezegd wordt. De pauw die ooit op haar bed zat heeft er nog steeds echt gezeten, ze had toch aan zijn poot getrokken en het dier had gekrijst...nee, gedroomd heeft ze het zeker niet, probeer haar niets te vertellen! Probeer haar ook niets te leren. Ik weet zeker dat ze op haar dertigste een uitvinding doet, het wiel ofzo. Toch is het een lekker ding. Tekenen kan ze als de beste en op school heeft ze het erg naar haar zin en doet ze erg haar best (kleuterschool, vrijheid).
Gisteren was een moment van voor de bitch-mama, Jan leerde fietsen zonder zijwieltjes. Ook al wil ze alles zelf uitvinden, ze komt er wel! Vallen hoort erbij, gewoon stug doorgaan, kusje en hoppa, meisje weer op de fiets zetten. De blijdschap van mijn draakje maakt het bitch-zijn niet alleen dragelijk, het maakt het gewoon leuk!

nog 39 nachtjes...

Zo, de annotatie heeft gerijpt, veranderingen zijn aangebracht en het is klaar, dat mens is weer vertrokken.Het komende werk voor de opleiding wordt weer (zo goed en zo kwaad als het kan) door DikkeNel verricht.
Tijd voor andere gedachten.
Van de week eerst even naar Oudewater. De kaarten voor het concert zaterdag zijn blijkbaar niet te verkrijgen voor mensen buiten de regio (of ze moeten er speciaal voor deze kant oprijden). Marcel vroeg me er een paar te halen, dus dat gaan we doen. En dan zaterdag, eindelijk na al die jaren, een thuisfeestje. Het is wel een erg raar idee, een vertrouwd bandje in een vertrouwde omgeving: toch een combinatie die niet helemaal klopt. 10 Jaar geleden speelden ze hier in de stad, daarna nog een paar keer in de buurt, maar daar kon ik niet elke keer bij aanwezig zijn (het baren van kinderen ging voor...). En nu dan, eindelijk....
Thérèse en Anita gaan mee. Van Anita weet ik het al: die gaat het weer helemaal mooi vinden. Ze had, bleek later, ook graag meegegaan naar Bergen op Zoom ("zooooo, goeie actie!"). Wat Thérèse ervan gaat vinden is nog vaag, 'k denk dat ze het geduw minder gaat vinden. Misschien een concert om eens op tijd te gaan komen (iemand tips?), kunnen we een plekkie voor haar reserveren aan het hek, beschermengelen erom heen, komt het wel goed! Wel jammer dat ik van weinig mensen heb gehoord dat ze ook gaan. Alleen Monique en André zullen er zeker zijn. De Zeeuwse Babbelaars misschien, Odetta misschien, Liesbeth niet en Marcel natuurlijk, maar die ken ik niet zo best. Joke gaat natuurlijk ook mee. Jaja, ze is weder opgestaan, heeft zelfs de telefoon 's nachts nog opgenomen en even mee geluisterd naar Tuba. Het is dus wél goedgekomen!
Naast Oudewater kijken we erg uit naar de 11-de van de 11-de: nee geen carnaval, daar hou ik niet van...weekeindje lekker even helemaal weg! Tja, anderen maken verre reizen, zou ik ook wel willen maar dit weekeindje mag niemand me afpakken hoe ver weg ik ook zou gaan. Ik hoorde dat het CentreParcs al zo goed als vol zit, dat zijn leuke berichten.
R&L begint meer en meer "eigen" te worden. Natuurlijk zijn bepaalde nummers doorskipnummers, maar enkele drukken we gewoon weer een paar keer opnieuw aan. Teuntje en ik zijn helemaal weg van Droemvlucht. Het nummer wordt dan ook grijs gedraaid, evenals Shane. Allebei de nummers scoorden al vanaf het begin. Krokodillelearelaarze zou ik wel door willen skippen, maar vinden de kinderen erg leuk. Het nummer duurt me te lang. Sinds de nieuwe cd er is, heb ik overigens geen vraag naar K3 meer gehad (laat ze alsjeblieft meer nieuwe cd's maken!).
Mensenlief wat een geneuzel, weer wat geleerd: op maandagochtend geen blogtekst maken....'k stop ermee.