hierover later verder
nu is later.
Vandaag kreeg ik een mail:
Irene,
Bedankt voor je briefje. Toen wij vertrokken waren jullie weg. Daarom is het leuk dat we je op deze manier nog gedag kunnen zeggen. Heel veel groeten, ook voor jouw vriendin.
Natuurlijk krijg je een foto. Zie bijlage.
Geef de steen uit onze tuin maar een ereplaatsje.
Groetjes en misschien tot ziens in Bethomont.
Frank en Jacqueline
In Bestogne ontmoette we Frank en Jacqueline. Frank had een droom, een oud huis niet te ver van Eindhoven vandaan. Op een dag, een maand of 5 geleden kocht Frank een huis in Bethomont, per opbod in een café. Frank ziet details, volgens eigen zeggen omdat hij kunstenaar is. Jacqueline zag het niet zo, maar accepteerde het. Ze kochten een caravan inclusief staanplaats in de buurt, toevallig op de camping waar Rachel en ik terecht kwamen. We maakten kennis met een bijzonder stel mensen. Mensen met een droom die zij verwezelijken. Zoals ik al eens eerder schreef heb ik ongelofelijk veel bewondering voor mensen met die een droom niet zomaar een droom laten, zulke mensen zie ik graag, heel graag.
Frank keek dus naar details, dat was ook noodzakelijk in dit geval.
De ochtend nadat Jaqueline me vertelde van hun huis zijn Rachel en ik gaan zoeken, na eerst bij het verkeerde huis te hebben gestaan hebben we het gevonden. Samen met een van hun zoons waren ze aan het werk, aan het opruimen. Het huis was kein, bestond uit een paar muren. Er waren al erg veel zakken vuilnis weggegaan, en er was nog erg veel op te ruimen. We kregen een rondleiding. Jaqueline liep met Rachel en Célèste in en rond het huis. Frank met mij. Ik ben geen kunstenaar, zal er ook nooit een worden, maar details, die zie ik. En als niet-kunstennaar kan ik ervan genieten, zo erg dat je de rest vergeet, zo erg dat alles ineens mooi is. Het huis was in mijn ogen dus ook prachtig. Op de vloer in de eens-keuken lagen tegels die absoluut moesten blijven, gebroken/stukken er uit of niet, die moesten blijven. De balk bovenaan de veel te lage deurpost moest ook blijven. Ik heb mezelf hardop teruggeroepen tijdens de rondleiding, het is hún huis.
Muren blijken boekdelen te kunnen spreken, dikke stenen: welvaart, dunne stenen: armoede, verplichte uitbreiding voor het zoveelste kind.
Een fles met iets onduidelijks sierde de tuin, het was de duizendste fles die zij vonden in de tuin. "Ene simpele" had als laatste in het huis gewoond en had er een beetje een bende van gemaakt, tot hij 20 jaar (of was het 10 jaar?) geleden vertrok, toen was alles in verval geraakt. Een boom trof het dak en ruim 100 jaar geschiedenis leek te verdwijnen, tot een cafe-bezoek.
Er was zoveel moois te zien en Jacqueline had al zoveel gehoord over de bewoners van het huis, mensen uit het dorp vertelde er graag over. Wij kregen er een deel van mee, een deel van het levende huis, een deel van het verleden, een deel van de droom, een deel van de toekomst...een deel-geluk.
Het steentje dat ik meenam uit de tuin heeft een ere-plek.
Vandaag kreeg ik een mail:
Irene,
Bedankt voor je briefje. Toen wij vertrokken waren jullie weg. Daarom is het leuk dat we je op deze manier nog gedag kunnen zeggen. Heel veel groeten, ook voor jouw vriendin.
Natuurlijk krijg je een foto. Zie bijlage.
Geef de steen uit onze tuin maar een ereplaatsje.
Groetjes en misschien tot ziens in Bethomont.
Frank en Jacqueline
In Bestogne ontmoette we Frank en Jacqueline. Frank had een droom, een oud huis niet te ver van Eindhoven vandaan. Op een dag, een maand of 5 geleden kocht Frank een huis in Bethomont, per opbod in een café. Frank ziet details, volgens eigen zeggen omdat hij kunstenaar is. Jacqueline zag het niet zo, maar accepteerde het. Ze kochten een caravan inclusief staanplaats in de buurt, toevallig op de camping waar Rachel en ik terecht kwamen. We maakten kennis met een bijzonder stel mensen. Mensen met een droom die zij verwezelijken. Zoals ik al eens eerder schreef heb ik ongelofelijk veel bewondering voor mensen met die een droom niet zomaar een droom laten, zulke mensen zie ik graag, heel graag.
Frank keek dus naar details, dat was ook noodzakelijk in dit geval.
De ochtend nadat Jaqueline me vertelde van hun huis zijn Rachel en ik gaan zoeken, na eerst bij het verkeerde huis te hebben gestaan hebben we het gevonden. Samen met een van hun zoons waren ze aan het werk, aan het opruimen. Het huis was kein, bestond uit een paar muren. Er waren al erg veel zakken vuilnis weggegaan, en er was nog erg veel op te ruimen. We kregen een rondleiding. Jaqueline liep met Rachel en Célèste in en rond het huis. Frank met mij. Ik ben geen kunstenaar, zal er ook nooit een worden, maar details, die zie ik. En als niet-kunstennaar kan ik ervan genieten, zo erg dat je de rest vergeet, zo erg dat alles ineens mooi is. Het huis was in mijn ogen dus ook prachtig. Op de vloer in de eens-keuken lagen tegels die absoluut moesten blijven, gebroken/stukken er uit of niet, die moesten blijven. De balk bovenaan de veel te lage deurpost moest ook blijven. Ik heb mezelf hardop teruggeroepen tijdens de rondleiding, het is hún huis.
Muren blijken boekdelen te kunnen spreken, dikke stenen: welvaart, dunne stenen: armoede, verplichte uitbreiding voor het zoveelste kind.
Een fles met iets onduidelijks sierde de tuin, het was de duizendste fles die zij vonden in de tuin. "Ene simpele" had als laatste in het huis gewoond en had er een beetje een bende van gemaakt, tot hij 20 jaar (of was het 10 jaar?) geleden vertrok, toen was alles in verval geraakt. Een boom trof het dak en ruim 100 jaar geschiedenis leek te verdwijnen, tot een cafe-bezoek.
Er was zoveel moois te zien en Jacqueline had al zoveel gehoord over de bewoners van het huis, mensen uit het dorp vertelde er graag over. Wij kregen er een deel van mee, een deel van het levende huis, een deel van het verleden, een deel van de droom, een deel van de toekomst...een deel-geluk.
Het steentje dat ik meenam uit de tuin heeft een ere-plek.
posted by DikkeNel | 9:23 p.m.
|
0 comments
